Jezus zadał pytanie w Ew. Łukasza 18:8: „Lecz kiedy przyjdzie Syn Człowieczy, czy znajdzie wiarę na ziemi?” Zawsze się zastanawiałem nad tym pytaniem. Co Jezus mógł mieć na myśli? Kiedy patrzę dzisiaj na kościół, to wydaje mi się, że żadne inne pokolenie nie było tak skoncentrowane na wierze jak nasze.
Kiedy Pan kogoś dotyka i taki człowiek pada na kolana, staje się bardzo bliski z Chrystusem. Wchodzi do miejsca odpocznienia i zaczyna usługiwać Chrystusowi z nową pasją i większą miłością.
Ten sługa staje się również bardziej świadomy nadchodzącego dnia sądu, kiedy wie, że Bóg zada mu jedno wielkie pytanie: „Jak ty przedstawiałeś Chrystusa zgubionemu światu?”
Ostatnio dużo słyszymy na temat Bożej przychylności, co jest rzeczą dobrą. Bez przychylności Pana nie bylibyśmy w stanie oddychać, stać, czy znaleźć gdziekolwiek życie. Nasz kochający, współczujący Bóg chce nas błogosławić swoją zdumiewającą przychylnością.
Szatan żyje w przeszłości. On jest księciem tego, co kiedyś było, królem oskarżenia i poczucia winy. Żyje, by nas tu trzymać i przypominać nam, co zrobiliśmy i jak byliśmy okropni. Jego umysł jest zajęty myślami o dawniejszych zwycięstwach; kiedy skusił nas do grzechu, do upadku, do uwierzenia w jego kłamstwa. Bo on wie w swoim sercu, że ma tylko przeszłość.
„Nie upadamy na duchu, . . . ale przez składanie dowodu prawdy polecamy siebie samych sumieniu wszystkich ludzi przed Bogiem” (2 Kor 4:1-2). Apostoł Paweł stwierdza, że jesteśmy powołani, by być manifestacją prawdy. Oczywiście wiemy, że Jezus jest prawdą. Co więc Paweł miał na myśli, mówiąc, że mamy manifestować Jezusa?
Manifestacja, to „rozjaśnienie”, które czyni coś jasne i zrozumiałe. Krótko mówiąc, Paweł mówi, że jesteśmy powołani, by czynić Jezusa znanym i zrozumiałym dla wszystkich ludzi. W życiu każdego z nas powinna być widoczna natura i podobieństwo Chrystusa.
Mojżesz był pochłonięty Bogiem. Kiedy mieszkał w domu Faraona i nie chciał być nazywany jego synem: „Wolał raczej znosić uciski wespół z ludem Bożym, aniżeli zażywać przemijającej rozkoszy grzechu, uznawszy hańbę Chrystusową za większe bogactwo niż skarby Egiptu; skierował bowiem oczy na zapłatę” (Hbr 11:25-26).
Apostoł Paweł naucza nas, „Wy zaś jesteście ciałem Chrystusowym, a z osobna członkami” (1 Kor 12:27). W innym miejscu mówi bardziej szczegółowo, „Albowiem jak ciało jest jedno, a członków ma wiele, ale wszystkie członki ciała . . . tworzą jedno ciało, tak i Chrystus” (12:12).
Czy stałeś już przed wyzwaniem, by zrobić krok w nowym kierunku, który wymaga ponadnaturalnej wiary? Czy potrzebujesz, by Bóg uczynił cud w twoim życiu, byś mógł zrealizować swoje marzenie?
„Albowiem jestem tego pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani potęgi niebieskie, ani teraźniejszość, ani przyszłość, ani moce, ani wysokość, ani głębokość, ani żadne inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Bożej, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym” (Rzym 8:38).
Paweł daje nam tu pomocne słowo: pewien. To klucz do uwolnienia od wszelkiej wątpliwości na temat Bożej przychylności do nas.
Psalm 56 jest przeznaczony dla tych, którzy zostali zranieni – czy to poprzez rodzinę, przyjaciół, czy słowa i czyny bezbożnych. Jest to Słowo dla tych, którzy kochają Pana, ale wylewają łzy i noszą ciężary, które wydają się rosnąć coraz cięższe z dnia na dzień.