Psalmista Dawid przypomina nam o wielkości Boga nawet podczas największych powodzi. Nasze obecne powodzie może podniosły swój głos, ale Bóg panuje nad całą naturą. Tylko On sprawuje kontrolę.

Dawid wyraża błaganie tych, którzy są pogrążeni przez powodzie swojej duszy: " Ratuj mnie, o Boże, bo woda sięga mi już po szyję. Ugrzązłem w głębokim błocie i nie mam oparcia dla nóg, Dostałem się w głębokie wody, a nurt zalewa mnie. Zmęczyłem się wołając, wyschło gardło moje; Zamroczyły się oczy moje od czekania na Boga mego" (Psalm 69:2-4).

Kiedy Dawid komponował swoje psalmy, to budował swoją własną wiarę o ciągle rosnącą wiedzę o Bożej wielkości.

"Nie ma równego tobie między bogami, Panie, i nie ma takiego dzieła, jak Twoje. . .  Boś Ty wielki i czynisz cuda: Ty jedynie jesteś Bogiem" (86:8,10).

Według Dawida, wszystkie nasze obawy ustępują przy poznaniu wielkości Boga. On wspomina tak wiele wymiarów wielkości naszego Pana, żeby budować naszą wiarę.

"Gdyż wielkim Bogiem jest Pan, królem wielkim nad wszystkich bogów.  W jego ręku są głębokości ziemi i jego są szczyty gór" (Psalm 95:3-4).

Wiara jest Bożym przykazaniem i Bóg odpowiada dla tych, którzy ją ćwiczą. Większość świadectw, jakie otrzymujemy w naszym biurze na piśmie, zawiera prawdę. W każdym przypadku, kiedy człowiek wierzący ćwiczył wiarę w Boże Słowo, Jezus przychodził do tej osoby. Jego usługujący Duch przynosił im pociechę i odnawiał siły w ich ciemnej godzinie.

Oczywiście nie jest to zawsze łatwe, żeby ćwiczyć wiarę, kiedy przeżywamy ból. Często po prostu nie mamy siły, kiedy ból nas pokonuje. W takich chwilach chrześcijanie mogą pozwolić, żeby Boże obietnice gdzieś umknęły.

My dokonujemy wyboru czy chcemy żyć życiem wypełnionym jakimś zmartwieniem i strachem, czy zaufaniem Bogu. Jeżeli pozwolimy sobie na martwienie się dzisiaj o jedną rzecz, to jutro będziemy się martwić o dwie rzeczy. Krótko mówiąc, nasze obawy będą się mnożyły tak jak fale problemów. A potem, jeżeli nasze obawy nie będą kontrolowane, nasz zmartwiony umysł będzie pogrążał się w bezdennej przepaści.

Apostoł Paweł był nieustraszoną osobą. Jak on znalazł taką pewność i radość wśród trudności, niepewności i opozycji? I jak my możemy znaleźć to samo w czasach, w których my żyjemy?

Po pierwsze, kiedy cierpisz z powodu bólu innych, Bóg przyniesie ci radość! Dzisiaj wielu ludzi cierpi z powodu czegoś - utrata pracy; zagubionego lub pokonanego współmałżonka; przeciągającą się chorobę; bliską osobę zmagającą się z ubóstwem.

Jeżeli nasze oczy zostały otwarte przez Jezusa – jeżeli widzimy ludzi tak, jak On ich widzi – nie możemy siedzieć cicho, kiedy cierpiące dusze błąkają się bez celu w życiu wokół nas. Współczucie do zgubionych nie może współistnieć z zadowoleniem z siebie. Apatia nie jest już opcją.

Modląc się z wiarą, król Dawid uchwycił się tej prawdy: „Niech nie zaleją mnie fale, Niech nie pochłonie mnie głębina i czeluść niech nie zawrze nade mną swej paszczy!” (Psalm 69:16). Nie jest to czymś niezwykłym kiedy nawet najbardziej bogobojny człowiek przeżywa kłopoty, które nacierają, jak powódź. Tak, jak Dawid, możemy być utwierdzeni w Bożym Słowie, wierni w modlitwie i oddani Panu, ale czuć się zalewani falami strachu.

Nasza misja ma stronę internetową, na którą otrzymujemy listy od chrześcijan z całego świata. Właśnie teraz wierzący z różnych krajów piszą to samo: Ogarnia nas strach. Tak, jak mówią proroctwa w Biblii, Bóg potrząsa wszystkim, czym można potrząsnąć i trudno jest rozeznać się w tym zamieszaniu.

W tym wszystkim widać niepokój, a chrześcijanie nie są od tego wolni. Wielu pisze o wielkich sztormach w ich życiu: kryzysach finansowych, problemach w rodzinach, depresji i smutku. Niektórzy są przytłoczeni ponad miarę – a problemy wydają się nie ustępować.

Kiedy człowiek Boży (mężczyzna lub kobieta) jest w procesie kształtowania, siły wroga będą nacierać na niego z wielką furią.

Czy kosztujesz gorzkiego kielicha bólu, przeżywasz straszną godzinę izolacji i zamieszania.? Jeżeli tak, to chcę cię zachęcić, byś stał w wierze: „Wiem, komu zawierzyłem, i pewien jestem tego, że On mocen jest zachować to, co mi powierzono, do owego dnia” (2 Tym 1:12).

Jezus powiedział w Getsemane, „Smętna jest dusza moja aż do śmierci” (Mateusza 26:38). Czy możesz sobie wyobrazić Syna Bożego przeżywającego noc zwątpienia? Czy On nie wiedział, że niedługo osiągnie zwycięstwo nad piekłem i śmiercią? Czy nie miał wewnętrznego odczucia prowadzenia, wiedząc, że Ojciec jest z Nim?

Wiele pokoleń chrześcijan stwierdziło, że najtrudniejszą częścią wiary jest ostatnia godzina. Ja chcę tu dodać słowo, że taka noc zwątpienia często przychodzi przed samym zwycięstwem, kiedy ustępuje ciemność, a światło zaczyna wschodzić.