Apostoł Paweł zapewniał Tesaloniczan, że nauczyli się żyć tak, by podobać się Panu. „Otrzymaliście od nas pouczenia, jak macie postępować i podobać się Bogu” (1 Tesal. 4:1). Paweł zaczyna od zachęty: „Abyście tym bardziej obfitowali” (ten sam wiersz)
Obfitować znaczy wzrastać. Paweł mówił, „Słuchaliście zdrowych kazań, więc macie solidny fundament. Dlatego powinniście wzrastać w łasce i we wszystkim – w waszej wierze, poznaniu i miłości.”
Boża tajemnica duchowej siły znajduje się w Izajasza 30:15: „Jeżeli się nawrócicie i zachowacie spokój, będziecie zbawieni, w ciszy i zaufaniu będzie wasza moc” (Izajasz 30:15).
Kiedy otrzymujemy od Boga wielkie uwolnienie, dziękujemy Mu z całego serca. Potem czynimy Mu szczerą obietnicę, „Panie, od teraz nie pójdę nigdzie i nie zrobię niczego, jeżeli nie zapytam Ciebie. Będę się o wszystko modlił.” Jednak kiedy przychodzi następny kryzys, myślimy, że możemy oprzeć się na naszych starych planach i sukcesach, a przez to bierzemy sprawy w swoje ręce.
Stary Testament składał się przepisów, które mówiły, „Jeśli zrobisz to lub tamto, Bóg da ci życie, ale jeśli nie, to ominie cię Boże błogosławieństwo.” Oczywiście ludzie stale nie przestrzegali Bożych standardów, ponieważ zakon był święty i w rezultacie ich życie było pogrążone w poczuciu winy i strachu. Kiedy Bóg dał nam Nowe Przymierze, nie ustanowił nowego systemu z nowym zestawem przepisów. Zamiast tego On posłał osobę.
Niektórzy z was, którzy znacie Pana od jakiegoś czasu może doszli do takiego punktu, gdzie czujecie się jakoś pominięci. Macie szeroką wiedzę Biblijną, znacie Hebrajskie znaczenie słów i macie długą historię z Bogiem. Ale koło was jest radosny chrześcijanin, który po prostu wierzy, że z Bogiem wszystko jest możliwe. Ma on może jedną czwartą twojej wiedzy, ale zmierza do tego, co ciebie już od dłuższego czasu omijało – coś, co Bóg ci powiedział, ale tobie trudno było w to uwierzyć.
Słowo Boże objawia w jaki sposób Bóg wybawia nas z grzechu w naszym życiu.
„Boska jego moc obdarowała nas wszystkim, co jest potrzebne do życia i pobożności, przez poznanie tego, który nas powołał przez własną chwałę i cnotę, przez które darowane nam zostały drogie i największe obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami boskiej natury, uniknąwszy skażenia, jakie na tym świecie pociąga za sobą pożądliwość” (2 Piotra 1:3-4).
Ludzie Boży muszą w tych dniach ostatecznych odpowiedzieć na ważne pytanie. Czy wierzysz, że Bóg może cię przeprowadzić, kiedy drżą fundamenty świata? Szatan ryczy jak wściekły lew i wszędzie jest zamieszanie, przemoc i niepewność.
Ci, którzy ufają Panu, skoncentrowani i ugruntowani w swojej ufności w Nim będą stali niewzruszenie i oglądali Boże zbawienie – z sercami i umysłami w zupełnym pokoju. Będą się cieszyli odpocznieniem, nieporuszeni przemocą i strachem i będą spać bez bojaźni z powodu warunków, które ich otaczają, radując się w nadziei!
W momencie, kiedy poddajemy się Chrystusowi i zdecydujemy się na absolutne posłuszeństwo Jemu, w naszym wewnętrznym człowieku jest wyzwalana potężna siła. Znika strach przed tym, co może nam uczynić człowiek. Nie ma więcej strachu przed Bogiem, czy piekłem czy odpłatą. I zamiast zranienia, bólu, kłopotu i niepokoju, Duch Boży zalewa nas nowym światłem, świeżą radością, chwalebnym pokojem i obfitą wiarą.
Rozważając sprawę zwiększenia naszej pasji dla Chrystusa musimy spojrzeć na naukę Chrystusa na temat uniżenia. „Ten, kto się wywyższa będzie poniżony, ale ten ktoś się uniża będzie wywyższony” (Mat. 23:12). Jezus właśnie wypomniał faryzeuszom ich pyszne postępowanie (23:5-7). Oni znają Pisma i mogą interpretować Słowo dla mas, ale ich życie temu nie odpowiada.
Wszyscy kochamy słuchać kazań i czytać książki o Bożych błogosławieństwach. To prawda, że Bóg ma naturę dawania i możemy czerpać pomoc z uczenia się o tym więcej. Ale nasze chodzenie z Chrystusem musi się przesunąć od życia „otrzymywania” do życia „dawania”. Jezus daje nam moc do takiej przemiany w nas poprzez zmianę naszego świeckiego ducha na Swojego bogobojnego Ducha, „Zostałeś błogosławiony i teraz masz dawać te błogosławieństwa innym.