Volgens Jesus, is Christus en die Kerk een in God se oë. Paulus illustreer dit met die analogie van ‘n menslike liggaam. Hy sê Christus is die hoof en ons is sy liggaam – been van sy been, vlees van sy vlees. “En Hy het alle dinge onder sy voete onderwerp en Hom as Hoof bo alle dinge aan die gemeente gegee, wat sy liggaam is, die volheid van Hom wat alles in almal vervul” (Efésiërs 1:22-23). “Want ons is lede van sy liggaam, van sy vlees en van sy bene” (Efésiërs 5:30).

Een van die groot tragedies in die Kerk in hierdie geslag, en een van God se grootste smarte, is dat so baie Christene nie werklik gelukkig is nie. Hulle hou ‘n goeie front voor – sing, klap, glimlag en sing lofsange. Maar net onder die oppervlak is daar eensaamheid en diepe ellende.

Toe die ou profeet Elia sy laaste dae oordink het, het hy sy dienskneg, Elisa genooi om saam met hom die dorpe Bet-el en Jerigo te gaan besoek. Op hierdie “onderrigreis,” het hulle op die wal van die Jordaanrivier aangekom waar Elia sy mantel afgehaal het – ‘n wye, lospassende kleed of mantel – en het die water daarmee geslaan. Die water het bonatuurlik verdeel en die twee mans het deurgegaan op droë grond (sien 2 Konings 2:8).

“En Ek het onder hulle ‘n man gesoek wat ‘n muur kan bou en voor my aangesig in die bres kan staan vir die land” (Eségiël 22:30).

God sê Hy soek iemand wat gewillig is om “in die bres te staan,” daardie wye, leë plek waar iets ontbreek. Evangelisasie, aanbidding, lering, prediking, goeie werke, Sondagskool en jeugbediening is goed gedek, maar jou kerk se “bres” mag dalk gebed wees.

Toe Satan afgekom het na die tuin van Eden van Eden, het hy gekom met ‘n haat vir God wat elke keer geopenbaar was as hy probeer het om dit wat die naaste aan die hart van die Here is, te vernietig: die mensdom. Die duiwel het op die ou end ‘n gedagte in die menslike ras gesaai wat die mens sou lei tot selfvernietiging – die idee dat ons op ons eie soos God kan word.

Toe Jesus op pad was na Galiléa, het Hy by Jakob se put in Samaria gekom waar Hy gestop en gerus het van die reis. Terwyl sy dissipels gaan kos koop het, het ‘n Samaritaanse vrou na die put gekom om water te kom haal en Jesus het ‘n eenvoudige versoek aan haar gerig: “Gee vir My water om te drink” (Johannes 4:7).

Elke Christen weet God woon nie in mensgemaakte tempels of geboue nie. In plaas daarvan, het die Here gekies om in menslike werktuie te woon – dit is, in die harte en liggame van sy mense. Elke gelowige kan met vertroue daarin roem, “God leef in my.” Natuurlik is die Here oral, maar volgens sy Woord, is die bloedgewaste hart sy permanente woning.

Waar is die kerk te midde van chaos? Dit is vol godsdienstige aktiwiteite, maar dit is meestal vlees. Dit is tragies, want ons Here het altyd ‘n oplossing vir ‘n wêreld in chaos. Dit is ‘n oplossing wat die tyd deurstaan het en wat Hy vir geslagte lank gebruik het om sy dooie, afvallige kerk mee op te wek, en dit is bloot: God het uitverkore manne en vroue opgerig.

"En die woord van die HERE het gekom tot Jona...en gesê: Maak jou klaar, gaan heen na die groot stad Ninevé en preek daarteen, want hulle boosheid het opgestyg voor my aangesig. Maar Jona het hom klaargemaak om na Tarsis te vlug” (Jona 1:1-3).

Vandag definieer baie herders God se guns as besittings, posisies en aanwinste – beter huise, karre en werke, ‘n gelukkiger familie en ‘n groeiende inkomste. Ek glo wel God seën sy mense op hierdie manier, maar ons doen onsself te kort as ons leef vir enigiets minder as sy heel beste guns.