Ons vrede en vergenoegdheid hang altyd af van die oorgawe van onsself in God se hande, ongeag ons omstandighede. Die psalmdigter skryf: “Verlustig jou in die HERE; dan sal Hy jou gee die begeertes van jou hart” (Psalm 37:4).
Is die kerk magteloos om iets te doen in gevaarlike tye? Moet ons sit en wag totdat Christus terugkom? Of, is ons geroep om drastiese stappe van die een of ander aard te neem? As alles om ons wankel en mense se harte beswyk van vrees, word ons geroep om geestelike wapens op te neem en teen die teëstander te stry?
Die profete waarsku ons dat wanneer ons sien dat God die nasies laat bewe en verskriklike tye ons oorval, sal ons natuurlike mens geweldig vrees. Eségiël vra: “Sal jou hart stand hou of jou hande sterk wees in die dae as Ek met jou handel?” (Eségiël 22:14).
Daar is ‘n belangrike les om van kennis te neem in die verhaal van Noag. Die tiere het die ark binnegegaan en nie plantvreters daaruit gekom nie. Hulle natuur het nie verander deur in die ark te wees nie. Die diere is van die vloed gered. Dit is dat hulle lewens ‘n tyd lank behoue gebly het, maar hull e natuur het nie verander nie. Hulle is nie verander nie. Die tier het nie berou gehad oor die eet van ander diere nie; hy het gebly soos hy was.
C.S. Lewis het die volgende woorde geskryf: “Vergifnis is ‘n wonderlike idee totdat jy iemand moet vergewe.” Niks kan meer waar wees nie, of hoe?
Corrie ten Boom het een van die wonderlikste verhale oor vergifnis. Haar boek The Hiding Place handel oor hoe haar gesin Jode gehuisves het wat vir die Nazi’s in Amsterdam gevlug het. Die Nazi’s het hulle uiteindelik uitgevang en haar hele gesin in die konsentrasiekampe gesit. Almal van hulle is dood, behalwe Corrie. Sy het nog 30 jaar voortgegaan om die evangelie te verkondig.
Dit is die roepstem van die apostel Johannes in laaste boek van die Bybel: “Hy wat dit getuig, sê: Ja, Ek kom gou. Amen, ja kom, Here Jesus!” (Openbaring 22:17, AFR53). Dit kom miskien vreemd voor dat Johannes hiervoor sou bid, aangesien hy geweet het dat Jesus self vir sy volgelinge gesê het: “En hierdie evangelie van die koninkryk sal verkondig word in die hele wêreld tot ‘n getuienis vir al die nasies; en dan sal die einde kom” (Matthéüs 24:4).
“God is vir ons 'n toevlug en sterkte; as hulp in benoudhede is Hy in hoë mate beproef. Daarom sal ons nie vrees nie, al waggel die aarde en al wankel die berge weg in die hart van die see. Laat sy waters bruis, laat hulle skuim; laat die berge bewe deur sy onstuimigheid! Die stroompies van ‘n rivier maak die Godstad bly, die heiligste van die woninge van die Allerhoogste. God is daar binne-in, dit sal nie wankel nie; God sal dit help as die dag aanbreek. Nasies het gebruis, koninkryke het gewankel; Hy het sy stem verhef; die aarde bewe.
Die apostel Paulus leer ons: “Maar julle is die liggaam van Christus en lede afsonderlik” (1 Korinthiërs 12:27). Dan sê hy meer spesifiek: “Want ook die liggaam is nie een lid nie, maar baie” (12:14).
Paulus sê vir ons: “Kyk na jou eie liggaam. Jy het hande, voete, oë en ore. Jy is nie net ‘n geïsoleerde brein wat nie verbind is aan die ander lede nie. Wel, dit is dieselfde met Christus. Hy is nie net die kop nie. Hy het ‘n liggaam, en ons bestaan uit die lede daarvan.”
Ek glo dat Psalm 46 ‘n toonbeeld is van die Nuwe Testament se “beloofde land.” Trouens, Psalm 46 verteenwoordig die goddelike rus waarna verwys word in Hebreërs: “Daar bly dus ‘n sabbatsrus oor vir die volk van God” (Hebreërs 4:9). Hierdie Psalm beskryf hierdie rus vir God se kinders. Dit spreek van sy ewige krag, sy hulp in die tyd van benoudheid, sy vrede te midde van chaos. God se teenwoordigheid is te alle tye by ons en sy hulp kom altyd betyds.
As jy ‘n coyote sou neem en sê: “Ek gaan jou uit jou natuurlike koninkryk na ‘n hoenderhok oorplaas,” sal dit waarskynlik nie goed gaan met die hoenders nie, tensy die coyote se hart eers verander word.