“En aan wie het Hy gesweer dat hulle in sy rus nie sal ingaan nie, behalwe aan die ongehoorsames? En ons sien dat hulle deur ongeloof nie kon ingaan nie.... Sorg daarvoor, broeders, dat daar nie miskien in een van julle ‘n bose en ongelowige hart is deurdat hy van die lewende God afvallig word nie” (Hebreërs 3:18-19,12).
Wat het die wolk van getuies in Hebreërs 12:1 vir jou en my te sê? Eenvoudig dit: “Want die oë van die Here is op die regverdiges en sy ore tot hulle gebed” (1 Petrus 3:12).
Ek glo nie dat hierdie groot menigte hemelse getuies met ons sou praat oor ingewikkelde teologieë of leerstellings nie. Ek glo dat hulle met ons sou praat met die eenvoud van die waarheid:
Daar kom ‘n tyd in die lewe van elke gelowige – sowel as in die kerk – wanneer God ons die laaste toets van geloof laat deurgaan. Dit is dieselfde toets wat Israel aan die woestynkant van die Jordaan ondervind het. Wat is hierdie toets?
“Maar God sy dank, wat ons die oorwinning gee deur onse Here Jesus Christus” (1 Korinthiërs 15:57). Baie gelowiges haal hierdie vers daagliks aan en pas dit toe op hul beproewings en verdrukkings. Die konteks waarin Paulus dit sê, dui egter op ‘n dieper betekenis. Net twee verse voor dit sê Paulus: “Die dood is verslind in die oorwinning. Dood, waar is jou angel? Doderyk, waar is jou oorwinning?” (15:54-55).
Jesus het vir ‘n skare Fariseërs en godsdienstige mense rondom Hom gesê: “Ek is die goeie herder, en Ek ken my eie en word deur my eie geken. Net soos die Vader My ken, ken ek ook die Vader; en Ek lê my lewe af vir die skape. Ek het nog ander skape wat nie aan hierdie stal behoort nie. Ek moet hulle ook lei, en hulle sal na my stem luister, en dit sal wees een kudde wees, een herder” (Johannes 10:14-16, AFR53).
Soos ek die Bybel onderrig, is ek altyd verbaas oor die belangrikheid daarvan vir ons gesinsuitdagings in die 21ste eeu. Die Bybel is immers die enigste antieke boek waarvan die skrywer nog lewe. My geloof en my vertroue word versterk deur die stryd en beproewings wat ons in die familie van God beleef, want “As die Here die huis nie bou nie, tevergeefs werk die wat daaraan bou” (Psalm 127:1, AFR53), en “Welgeluksalig is elkeen wat die HERE vrees, wat in sy weë wandel” (Psalms 128:1).
Jesus het geweet dat die dissipels die soort vrede nodig gehad het wat hulle deur alle situasies sou dra. Hy het vir sy dissipels gesê: “Vrede laat Ek vir julle na, my vrede gee Ek aan julle” (Johannes 14:27). Hierdie woorde moes die dissipels verbaas het. In hulle oë was dit byna ‘n ongelooflike belofte: Christus se vrede moes hulle vrede word.
Hierdie twaalf mans was verwonderd oor die vrede wat hulle die afgelope drie jaar in Jesus gesien het. Hulle Meester was nooit bang nie. Hy was altyd kalm, en nooit ontstel deur enige omstandighede nie.
Vergenoegdheid was ‘n groot toets in Paulus se lewe. God het immers gesê dat Hy hom kragtig sou gebruik: “Hy is vir My ‘n uitverkore wektuig om my Naam te dra voor nasies en konings en die kinders van Israel” (Handelinge 9:15). Toe Paulus hierdie opdrag vir die eerste keer ontvang het, het hy “dadelik Christus in die sinagoges verkondig, dat hy die Seun van God is” (9:20).
Christus het die laaste dae as ‘n verontrustende en vreesaanjaende tyd beskryf. Wat het Hy ons gegee om ons voor te berei op hierdie rampspoed? Wat was sy teenmiddel vir die vrees wat gaan kom?
Hy het ons die illustrasie gegee van ons Vader wat oor die mossie waak, van God wat die hare op ons hoofde tel. Hierdie illustrasies word nog meer betekenisvol as ons kyk na die konteks waarin Jesus dit gegee het.
Terwyl Paulus gewag het op sy hofverhoor in Rome, was hy onder haglike omstandighede aangehou (sien Filippense 1:13-14). Hy is 24 uur per dag bewaak deur soldate van die Praetoriaanse wag, en aan weerskante van hom was sy voete aan ‘n soldaat vasgeketting. Hierdie mans was kru, verhard en het gereeld gevloek. Hulle het al alles gesien, en vir hulle in hul tipe werk was elke gevangenis ‘n skuldige misdadiger, insluitende Paulus.