Jesus het vir ‘n skare Fariseërs en godsdienstige mense rondom Hom gesê: “Ek is die goeie herder, en Ek ken my eie en word deur my eie geken. Net soos die Vader My ken, ken ek ook die Vader; en Ek lê my lewe af vir die skape. Ek het nog ander skape wat nie aan hierdie stal behoort nie. Ek moet hulle ook lei, en hulle sal na my stem luister, en dit sal wees een kudde wees, een herder” (Johannes 10:14-16, AFR53).

Soos ek die Bybel onderrig, is ek altyd verbaas oor die belangrikheid daarvan vir ons gesinsuitdagings in die 21ste eeu. Die Bybel is immers die enigste antieke boek waarvan die skrywer nog lewe. My geloof en my vertroue word versterk deur die stryd en beproewings wat ons in die familie van God beleef, want “As die Here die huis nie bou nie, tevergeefs werk die wat daaraan bou” (Psalm 127:1, AFR53), en “Welgeluksalig is elkeen wat die HERE vrees, wat in sy weë wandel” (Psalms 128:1).

Jesus het geweet dat die dissipels die soort vrede nodig gehad het wat hulle deur alle situasies sou dra. Hy het vir sy dissipels gesê: “Vrede laat Ek vir julle na, my vrede gee Ek aan julle” (Johannes 14:27). Hierdie woorde moes die dissipels verbaas het. In hulle oë was dit byna ‘n ongelooflike belofte: Christus se vrede moes hulle vrede word.

Hierdie twaalf mans was verwonderd oor die vrede wat hulle die afgelope drie jaar in Jesus gesien het. Hulle Meester was nooit bang nie. Hy was altyd kalm, en nooit ontstel deur enige omstandighede nie.

Vergenoegdheid was ‘n groot toets in Paulus se lewe. God het immers gesê dat Hy hom kragtig sou gebruik: “Hy is vir My ‘n uitverkore wektuig om my Naam te dra voor nasies en konings en die kinders van Israel” (Handelinge 9:15). Toe Paulus hierdie opdrag vir die eerste keer ontvang het, het hy “dadelik Christus in die sinagoges verkondig, dat hy die Seun van God is” (9:20).

Christus het die laaste dae as ‘n verontrustende en vreesaanjaende tyd beskryf. Wat het Hy ons gegee om ons voor te berei op hierdie rampspoed? Wat was sy teenmiddel vir die vrees wat gaan kom?

Hy het ons die illustrasie gegee van ons Vader wat oor die mossie waak, van God wat die hare op ons hoofde tel. Hierdie illustrasies word nog meer betekenisvol as ons kyk na die konteks waarin Jesus dit gegee het.

Terwyl Paulus gewag het op sy hofverhoor in Rome, was hy onder haglike omstandighede aangehou (sien Filippense 1:13-14). Hy is 24 uur per dag bewaak deur soldate van die Praetoriaanse wag, en aan weerskante van hom was sy voete aan ‘n soldaat vasgeketting. Hierdie mans was kru, verhard en het gereeld gevloek. Hulle het al alles gesien, en vir hulle in hul tipe werk was elke gevangenis ‘n skuldige misdadiger, insluitende Paulus.

Daar is ‘n algemene wanopvatting rakende Jesus se beroemde woorde in Johannes oor die skape, die herder en dief. “Voorwaar, voorwaar Ek sê vir julle, wie nie by die deur in die skaapstal ingaan nie, maar van ‘n ander kant af inklim, hy is ‘n dief en ‘n rower.

Toe ek jare gelede die kerk in Detroit geplant het, het ons ‘n gebedsbyeenkoms op ‘n Vrydagaand begin. Dit het bestaan uit twee dames wat gebid het, een man wat net daar gesit en Bybellees het, ‘n duiwelbesetene man wat in die hoek gemanifesteer het, en ek wat daar gesit en gedink het: “Dit is die slegste gebedsbyeenkoms in die land, en as ek nie die predikant was nie, sou ek nie gekom het nie.”

Paulus skryf: “Deurdat julle die woord van die lewe vashou, my tot 'n roem teen die dag van Christus, dat ek nie verniet geloop of verniet gearbei het nie” (Filippense 2:16). Paulus het die dag voorgestel as hy in Christus se teenwoordigheid sou staan ​​en die geheime van verlossing onthul sou word.

“Verbly julle altyd in die Here; ek herhaal: Verbly julle!” (Filippense 4: 4). Dit is Paulus se slotwoord aan die Filippense. Hy het nie gesê: “Ek is in die tronk en hierdie boeie is ‘n seën. Ek is so bly vir hierdie lyding” nie.  Ek is oortuig daarvan dat Paulus daagliks vir sy vrylating gebid het en soms uitroep het vir krag om te volhard. Selfs Jesus het in sy uur van beproewing en lyding tot die Vader geroep: “Waarom het U My verlaat?” Dit is ons eerste impuls in ons swaarkry om te roep: “Waarom?” En die Here is geduldig met die uitroep.