Die Bybel sê vir ons dat die Here nie ‘n aannemer van persoon is nie. En omdat Hy nie witbroodjies het nie – omdat sy beloftes nooit van geslag tot geslag verander nie – kan ons Hom vra om aan ons dieselfde barmhartigheid te betoon wat Hy deur die geskiedenis aan sy volk bewys het. Selfs koning Manasse wat nog erger gesondig het as enige koning voor hom, is herstel toe hy tot inkeer gekom het” (sien 2 Konings 21:1-18).
Die vroeë kerk was in baie soortgelyke omstandighede as waarin ons vandag verkeer. Hulle het geleef onder die outoritêre bewind van Rome met sy mees goddelose, heidense kultuur. Geweld was in die openbaar verheerlik. Hulle het te make gehad met seksuele onsedelikheid wat selfs die skandelike agteruitgang wat ons vandag in ons eie kultuur sien, oortref.
Ons het gesê dat ons ‘n skild van geloof het wat ons moet gebruik. “Behalwe dit alles neem die skild van die geloof op waarmee julle al die vurige pyle van die Bose sal kan uitblus” (Efésiërs 6:16, AFR53). Hierdie vers laat egter ‘n vraag ontstaan.
“Maar ons vra julle, broeders, met die oog op die wederkoms van onse Here Jesus Christus en ons vereniging met Hom, om nie gou julle verstand te verloor of verskrik te word nie — deur gees of deur woord of deur brief wat van ons afkomstig sou wees — asof die dag van Christus al daar is” (2 Thessalonicense 2:1-2). Wat die Tessalonisense ontstel het, was dat hulle gedink het dat Christus reeds gekom het, en dat hulle dit misgeloop het.
God gebruik mense om ander mense te verkwik. Hy is so lief vir hierdie soort bediening dat Hy die profeet Maleági gedring het om daaroor te praat as ‘n broodnodige werk in die laaste dae. Maleági het beskryf hoe God se volk mekaar in sy tyd opgebou het deur middel van een-tot-een-opbouing: “Toe het die wat die HERE vrees, met mekaar gespreek” (Maleági 3:16).
Ek het die Here in gebed genader en Hom gevra: “Wat is die belangrikste aspek daarvan dat U ons ‘n tempel maak?” Dit is wat by my opgekom het: toegang met vrymoedigheid en vertroue.
Paulus sê oor Christus, “in wie ons die vrymoedigheid en die toegang het met vertroue deur die geloof in Hom” (Efésiërs 3:12).
Die evangeliste George Whitefield en John Wesley was twee van die grootste predikers in die geskiedenis. Hierdie manne het vir duisende in openbare byeenkomste, op straat, in parke en tronke gepreek, en deur hulle bedieninge is baie mense na Christus gebring. Maar ‘n leerstellige geskil het ontstaan tussen die twee mans oor hoe iemand geheilig word. Beide leerkampe het hul posisies sterk verdedig, en ‘n paar kwaadwillige woorde is uitgeruil, terwyl die aanhangers van albei mans op ‘n skynbaar onbetaamlike manier gestry het.
Die vroeë kerk het nie net in die versoeking gekom om gevoelloos te raak vir die verdraaiings van die wêreld rondom hulle nie, maar ook die moontlikheid van gevoelloosheid teenoor God. Hulle kon uit gewoonte aangaan, hul liedjies sing, hul preke preek, hul tiendes en offers gee, hul maaltye saam geniet, maar die teenwoordigheid van God kon nog steeds ontbreek het in hulle byeenkomste.
Dit is deel van jou grootste verantwoordelikhede teenoor jou gesin. God roep jou op om persoonlik te groei, want dit is onmoontlik om jou kinders te help groei as julle as ouers nie groei nie.
Van die begin af het ons die neiging om sekere kennisareas te bevoordeel of te verwaarloos volgens ons agtergronde, persoonlikhede en lewens. Ons moet dus vir God vra om ons te help om ‘n gebalanseerde persoonlikheid te ontwikkel en te handhaaf, om ons familielede in hul groei te lei.
Paulus het Timótheüs gewaarsku dat daar ‘n tyd sal aanbreek wanneer sommige van God se volk “die gesonde leer nie sal verdra nie, maar, omdat hulle in hul gehoor gestreel wil wees, vir hulle ‘n menigte leraars sal versamel volgens hulle eie begeerlikhede, en die oor sal afkeer van die waarheid en hulle sal wend tot fabels” (2 Timótheüs 4:3-4).