God het ons ‘n onwrikbare belofte gegee vir die lewe op hierdie aarde. Hy sê dat wanneer ons vyand probeer om oor ons te loop, “Sal my volk my Naam leer ken; daarom sal hulle weet op dié dag dat dit Ek is wat spreek: Hier is Ek” (Jesaja 52:6). Met ander woorde, God sê: “As jy in jou donkerste beproewing is, sal Ek ‘n woord met jou spreek. Jy sal My hoor sê: “Dit is ek, Jesus, jou Verlosser. Moenie bang wees nie.”
Die apostel Petrus sê vir ons: “Want as God...die ou wêreld...nie gespaar het nie, maar Noag...toe Hy die sondvloed oor die wêreld van goddelose mense gebring het; en deur die stede van Sodom en Gomorra tot as te verbrand...as ‘n voorbeeld gestel het vir die wat in die toekoms goddeloos sou wees; en die regverdige Lot gered het...want...die Here weet om die godsaliges uit versoeking te verlos” (2 Petrus 2:4-9).
In 1958 was ek hartseer oor ‘n nuusberig oor sewe tienerseuns wat tereggestaan het weens die moord op ‘n kreupel seun. Die Heilige Gees het my so sterk opgewek dat ek gelei gevoel het om na die New York-hof te gaan waar die verhoor plaasgevind het, en ek het die hofsaal binnegegaan, oortuig dat die Gees my gevra het om met die jongmense te praat.
Toe ek die Heilige Gees vra om my te wys hoe om teen verwaarlosing te waak, het Hy my gelei om Petrus se dryfkrag en sy uiteindelike vernuwing te beskou. Hierdie man het Christus verloën, selfs gevloek en vir sy beskuldiger gesê: “Ek ken Hom nie.”
Ja, jy mag God liefhê en Hom soek, maar dit is nie genoeg nie. Die ware oorwinning in Christus is nie dat jy God gesoek het nie, maar dat Hy jou gesoek het. Hy het agter jou aan gekom. Hy het jou agternagesit.
Op ‘n sekere tydstip in ons Christelike wandel, steek ons oor wat die “gehoorsaamheidslyn” genoem kan word. Dit is wanneer iemand in sy hart besluit om die hele pad saam met die Here te loop. Wanneer hy besef dat niks in hierdie wêreld hom kan vashou nie, besluit hy om God se Woord op alle maniere en ten alle koste te gehoorsaam.
Jesus het gesê, “Ek sal julle nie as wese agterlaat nie; Ek kom weer na julle toe” (Johannes 14:18). Christus het sy uitverkorenes vir ‘n laaste oomblik by die nagmaal vergader net voordat Hy gekruisig was. Hoe hartseer en bedroef was hierdie manne nie. Hulle enigste troos op die aarde is van hulle weggeneem.
Jesus was hulle leidsman, leermeester, vreugde, vrede en hoop, en nou het Hy hulle fisies verlaat. Hulle het hulle hele wêreld rondom hom gebou en Hy sou nie meer by hulle wees nie.
Daar was tienduisend of meer redes vir mense om Jesus lief te hê en nie een rede om Hom te haat nie. Die vier evangelies beeld Hom uit as vriendelik, geduldig, lankmoedig, vol teerheid, vergewensgesind en nie bereid dat een mens verlore gaan nie. Hy word ‘n herder, ‘n meester, ‘n broer, ‘n lig in die duisternis, ‘n geneesheer, ‘n middelaar, ‘n versoener genoem. Jesus het hoegenaamd geen aanleiding daartoe gegee om deur iemand gehaat te word nie.
Paulus verwys dikwels na homself as “die gevangene van Christus Jesus” (Efésiërs 3:1). Paulus het ook geskryf: “Skaam jou dan nie oor die getuienis van onse Here of my, sy gevangene nie” (2 Timoteus 1:8). Tot op sy oudag, was Paulus verheug dat hy deur die Here aangekeer is en gevange geneem is om sy wil te doen (sien Filémon 9). Paulus kon jou die presiese uur sê toe die Here hom gevange geneem het. Hy was op pad na Damaskus met amptelike briewe van die hoëpriester wat hom gemagtig het om Christene in hegtenis te neem en terug te bring na Jerusalem.
Die profeet Jesaja sê dat godvresende mense groot dinge droom, nie net vir hulleself nie, maar ook vir behoeftiges. Hy praat van godvresende mense wat opstaan vir die verlorenes en die uitgeworpenes bedien.
“Is dít die vas wat Ek verkies, die dag as die mens sy siel gaan kwel: dat hy sy hoof buig soos ‘n biesie en sak en as uitsprei om sy bed te wees? Noem jy dit vas en ‘n dag wat die Here welgevallig is?