“Maar Hy wat die nederige troos, naamlik God, het ons getroos deur die koms van Titus” (2 Korinthiërs 7:6).
Paulus het ‘n sendingreis na Troas onderneem waar sy geestelike seun, Titus, by hom sou aansluit. Hy het verlang om sy geestelike seun in Christus te sien en het geweet dat sy gemoed verkwik sou word deur sy teenwoordigheid. Na Paulus egter in Troas aangekom het, het Titus nie opgedaag nie.
“Ek soek U met my hele hart; laat my nie afdwaal van u gebooie nie. Ek het u woord in my hart gebêre, dat ek teen U nie sal sondig nie. Ek wil u bevele oordink en op u paaie let” (Psalm 119:10-11,15).
Daar is baie Hebreeuse en Griekse woorde in die Skrif wat die nuanses, diepte en betekenis van God se verbintenis en “voorneme” met ons, en ons geloftes en voornemens met Hom uitdruk.
“En so het Jehiskia in die hele Juda gedoen: hy het gedoen wat goed en reg en trou was voor die aangesig van die HERE sy God. En in elke werk wat hy begin het insake die diens van die huis van God en insake die wet en die gebod om sy God te soek, het hy met sy hele hart gehandel en voorspoed gehad” (2 Kronieke 31:20-21).
Die genesings wat Christus gedoen het, was onmiddellik en sigbaar vir almal teenwoordig. “Toe sê Hy vir die verlamde man: Staan op, neem jou bed op en gaan na jou huis toe. En hy het opgestaan en huis toe gegaan” (Matthéüs 9:6-7). Die verlamde man met die verwronge liggaam wat by die bad van Betesda gelê het, het skielik ‘n uiterlike, fisieke verandering ondergaan sodat hy kon hardloop en spring (sien Johannes 5:5-8). Dit was ‘n wonderwerk wat almal wat dit gesien het, verstom en aangeraak het. Nog ‘n oombliklike wonderwerk!
Was jy al ooit so oorweldig deur omstandighede dat jy tot God uitgeroep het, “Here, help my! Ek weet nie hoe om nou te bid nie, so hoor die roepstem van my hart. Red my uit hierdie situasie!”
Soms kan ons slegs stil staan en weet dat die Here ons Verlosser is. Ek glo dit is presies waardeur Dawid gegaan het toe hy deur die Filistyne gevang was. Die psalmdigter het geskryf: “Maak die HERE saam met my groot, en laat ons saam sy Naam verhef” (Psalm 34:2).
Stel jou voor dat jy genesing op genesing, wonderwerk op wonderwerk, een verstommende wonder na ‘n ander beleef. Jy sou op jou knieë wees en God prys, nê? Jy sou waarskynlik vir jouself sê, “Ek sal nooit weer aan die genesende en wonderwerkende krag van Christus twyfel nie. Van nou af, sal ek onwankelbare geloof in my lewe uitoefen, maak nie saak wat gebeur nie.”
Almal wil spesiaal voel. Die wêreld weet dit en besighede maak wins daaruit. Hulle bied ons verskillende vlakke van “spesiaal wees” aan om sake met hulle te doen. Hotelle, lugrederye en ander dienste bied goue, silwer en brons vlakke vir deelnemende lede aan. Hoe meer jy van hulle diens gebruik maak, hoe hoër word jy opgeskuif in lidmaatskap, met allerhande soorte gunste as afslag en belonings. Hulle laat jou spesiaal voel omdat jy kies om met hulle sake te doen.
Paulus het aan ‘n jong herder genaamd Timótheüs geskryf oor die belofte van ‘n manmoedige, vreeslose Christenskap deur die inwoning van die Heilige Gees. Timótheüs het uit ‘n familie van gelowiges gekom. Beide sy ouma en sy moeder was Christene voor hom: “As ek my herinner die ongeveinsde geloof wat in jou is, wat eers gewoon het in jou grootmoeder Loïs en in jou moeder Eunice” (2 Timótheüs 1:5).
Voel jy ooit asof jy nie veel in die lewe bereik het nie en dat baie beloftes onvervul bly? Indien wel, is jy in goeie geselskap; trouens, jy staan tussen geestelike reuse.
Baie vername dienaars van God dwarsdeur die geskiedenis het op die ou end gevoel asof hulle in hulle roeping misluk het. Die profeet Elia het na sy lewe gekyk en uitgeroep, “Here, neem my huistoe! Ek is nie beter as my vaders nie en almal van hulle het U teleurgestel. Asseblief, neem my lewe! Alles was verniet” (sien 1 Konings 19:4).