Asaf, ‘n Leviet was ‘n sanger en leier van Koning Dawid se kooraanbidders; trouens, elf Psalms word aan hom toegeskryf. Hy was ‘n innige vriend van Dawid en die twee was lief daarvoor om saam in die huis van God te wees. Maar ten spyte van sy ontsaglike roeping en seën, het Asaf bely, “Maar wat my aangaan, my voete het amper gestruikel, my voetstappe het byna uitgegly” (Psalm 73:2).
Aan ons wat in die Nuwe Testamentiese eeu leef, is ‘n groot getuienis gegee. Nie net het ons die werke van Jesus om te aanskou nie, maar ook die groot werke van die eerste-eeuse kerk. Voeg daarby die tweeduisend jaar van goddelike mense wat “groter werke as hierdie doen” en ons kry ‘n glimps van wie ons hemelse Vader is.
Gedurende sy tyd op aarde, was Jesus die verpersoonliking van God se deernis. Die Skrif sê dikwels dat Christus “innig jammer gevoel het” vir die mense wat gely het (Matthéüs 14:14).
Die meeste Christene sou graag wou dink dat hulle deernisvol is. Maar selfs die slegste sondaars word met deernis gevul wanneer hulle van die lyding van kinders hoor. Deernis is nie net jammerte of simpatie nie. Ware deernis dwing ons om op te tree.
In hierdie gesofistikeerde eeu, vind ons dit moeilik om die afgodery van die Ou Testament te verstaan. Dit is ongelooflik om te lees van intelligente mense wat so verblind was dat hulle handgesnede beelde van hout, klip of edele metale aanbid het. Maar dit was die sonde van afgodery wat God se verskriklike toorn oor sy mense gebring het. “En jy, bid nie vir hierdie volk nie ... want Ek sal jou na jou nie luister nie” (Jeremia 7:15).
Toe die profeet Elísa op sy sterfbed was, het die koning van Israel, Joas, hardop gehuil omdat Israel se groot profetiese lig op die punt was om dood te gaan. Hy het Elísa se groot geloofswerke in herinnering geroep en geween, “My vader, my vader, wa van Israel en sy ruiters!” (2 Konings 13:14). Toe Elísa vir ‘n oomblik bygekom het, het dit hoop gebring vir Joas se hart. Daarna het die profeet die koning beveel: “Neem ‘n boog en pyle” (13:15).
Ons lees in die Woord van God dat sonde in die laaste dae sal toeneem en die liefde van baie sal verkoel. Wie kan ontken dat dit besig is om vandag te gebeur? Die samelewing spiraal amper daagliks in dieper duisternis af en ‘n mens kan baie maklik koud word teenoor alle vorme van liefde. Uiteindelik, sal baie Christene moedeloos word, trouens, sommige het reeds moed verloor.
Die woorde wat ons spreek, weerspieël wat in ons harte is. “Want uit die oorvloed van die hart praat die mond” (Matthéüs 12:34). Jou tong spreek slegs wat in jou hart is.
Onthou jy toe jy as kind iets stout gesê het? Jou moeder was gou om jou reg te help en jou miskien op een of ander manier te tugtig, reg? Maar noudat jy ‘n volwassene is, moet jy die vermaning van die Skrif dat ons ons tonge moet tem ernstig opneem. “Maar die tong kan geen mens tem nie; dit is ‘n onbedwingbare kwaad, vol dodelike gif” (Jakobus 3:8).
Die Bybel sê vir ons dat toe Christus opgevaar het na die hemel, het Hy die bediening van Hoëpriester vir almal, wat in geloof na Hom toe kom, opgeneem het. “Maar Hy, omdat Hy vir ewig bly, besit ‘n priesterskap wat nie op ander oorgaan nie [onveranderlik]" (Hebrews 7:24). Jesus is onveranderlik – dieselfde gister, vandag en vir ewig! So lank as wat jy leef, sal Hy jou Hoëpriester in die hemel wees en om jou onthalwe voorbidding doen.
Daar is ‘n “Heilige Gees skool van simpatie” wat bestaan uit beproefde heiliges wat baie gely het en versoekings, beproewings en mishandeling verduur het. Die Bybel praat van “die gemeenskap aan sy lyde” (Filippense 3:10) – ‘n gemeenskap van gedeelde lyding. Jesus het hierdie skool gestig en Hy het bewys dat dit moontlik is om alle soorte swaarkry te verdra en te gradueer as ‘n oorwinnaar.
“In Hom het ons die verlossing deur sy bloed, die vergifnis van die misdade na die rykdom van sy genade” (Efésiërs 1:7) Jesus se bloed verlos ons van sonde en die mag van die duisternis. Baie mense is verlos en vrygespreek deur die bloed van Jesus, maar hulle lewe nodeloos steeds in vrees en veroordeling.