“Sodat hulle die siekes op die strate uitgedra en op bedde en draagbare gelê het, met die bedoeling dat, as Petrus kom, al was dit net sy skaduwee op iemand van hulle sou val” (Handelinge 5:15).

Die Nuwe-Testamentiese kerk was gebore in ‘n vlam van glorie. Die Heilige Gees het daarop neergedaal met vuur, en die eerste Christene het in tale gepraat en geprofeteer. Die vrees van God het op hulle geval en ook op almal wat hulle gesien het, en menigtes het hulle bekeer. Dit was ‘n triomfantlike kerk, vreesloos teen Satan, oneerbiedig teenoor afgode, onwrikbaar teen plae of vervolging. Dit was ‘n bloedgewaste kerk wat in oorwinning geleef en gesterf het.

Die Here begeer intimiteit met sy dierbare kinders. Hy smag daarna om alleen afgesonder te wees met die liefde van sy hart. “Maar jy, wanneer jy bid, gaan in jou binnekamer, sluit jou deur en bid jou Vader wat in die verborgene is; en jou Vader wat in die verborgene is, sal jou in die openbaar vergelde” (Matthéüs 6:6).

Hoogmoed is heel bo aan die lys van dinge wat God haat, “Want alles wat in die wêreld is – die begeerlikheid van die vlees en die begeerlikheid van die oë en die grootsheid van die lewe - is nie uit die Vader nie, maar is uit die wêreld” (1 Johannes 2:16).

“En nou weet ek dat julle almal onder wie ek rondgegaan en die koninkryk van God verkondig het, my aangesig nie meer sal sien nie” (Handelinge 20:25).

Paulus het sonder ophou die evangelie van Jesus Christus verkondig en die kerke dag en nag geleer. Hy het ernstige vervolging verduur oral waarheen hy gegaan het, en toe hy deur die Heilige Gees geweet het dat hy gemartel sou word, het hy die ouderlinge van die kerk by Éfese byeengeroep. Terwyl hy sy liefde vir hulle aan hulle meegedeel het, het hy hulle ook met een belangrike riglyn gelaat.

Wanneer ons bid, is dit noodsaaklik om tussen vier verskillende riglyne van die Here te onderskei. As ons dit doen, kan dit ons die deurbraak tydsberekening gee wat ons nodig het om sy wil te doen. Vir enige gebed of onderneming in ons lewe, moet ons onderskei of die Here een van hierdie vier dinge sê:

“Daarop vra hy [Moses]: Laat my tog u heerlikheid sien. Maar Hy antwoord: Ek sal al my majesteit by jou laat verbygaan en voor jou die Naam van die Here uitroep ... En as my heerlikheid verbygaan, sal Ek jou in die skeur van die rots stel en jou met my hand oordek totdat Ek verbygegaan het. En as ek my hand wegneem, sal jy My van agter sien; maar my aangesig kan nie gesien word nie” (Exodus 33:18-19, 22-23).

Jesus het gesê, “Ek is die ware wynstok, en my Vader is die landbouer. Elke loot wat in My nie vrug dra nie, neem Hy weg; en elke loot wat vrug dra, dié maak Hy skoon, sodat dit meer vrug kan dra...As iemand in My nie bly nie, word hy uitgewerp soos die loot verdroog, en hulle maak dit bymekaar en gooi dit in die vuur, en dit verbrand” (Johannes 15:1-2,6).

“Wees altyddeur bly. Bid sonder ophou” (1 Thessalonicense 5:16-17). God se kinders behoort dit ‘n saak van gewete te maak om hulle te verbly in Hom te alle tye en in alle omstandighede. Om blydskap te hê, is nie ons keuse nie; dit is God se gebod! As ons hierdie woorde hanteer asof dit ‘n keuse is, ondermyn ons God se imperatief vir ons.

Totdat God ons blydskap het, het Hy regtig nie ons hart nie. Daar is drie stappe wat ons sal help om ‘n stand van blydskap in ons Saligmaker te help handhaaf:

Dawid het van sy Here gesê, “U berei die tafel voor my aangesig teenoor my teëstanders” (Psalm 23:5). Jesus het gesê, “En Ek beskik vir julle ‘n koninkryk soos my Vader dit vir My beskik het, sodat julle kan eet en drink aan my tafel in my koninkryk” (Lukas 22:29,30).

Die een ding wat ons Here bo alles verlang van Sy dienaars, bedienaars en herders, is gemeenskap by sy tafel. Eenheid rondom Sy hemelse tafel – ‘n plek en tyd vir intimiteit en ‘n voortdurende kom na Hom toe vir kos, krag, wysheid en gemeenskap.