Sonde veroorsaak dat Christene lafaards word en in nederlaag leef. Sommiges het eens op ‘n tyd geweet hoe dit was om in oorwinning te leef en die krag, moed en seën te beleef wat kom deur gehoorsaamheid aan die Here. Maar ‘n boesemsonde het hulle beroof van hulle geestelike lewenskrag en die vyand val aan met een stryd na ‘n ander.
Toenemende getalle Christene is by breekpunt. Jongmense veral, gee oor aan mislukking. Hulle voel hulle kan nie die beeld van ‘n gelukkige, ryk, suksesvol, altyd-positief denkende Christen naleef nie. Hulle wêreld is nie so idealisties nie. Hulle leef met ‘n intense groepsdruk, hartseer, uur-tot-uur krisisse en verskriklike familie probleme. Hulle vriende is verslaaf aan dwelms en te veel van hulle sterf aan selfmoord. Hulle kyk bang en bekommerd na die onseker toekoms; eensaamheid, vrees en depressie bekruip hulle daagliks.
Die belangrikste ding wat ek ooit vir jou kan sê, is dat jou hemelse Vader jou liefhet! Dit is ‘n eenvoudige waarheid wat ek seker is jy al baie keer gehoor het, maar vir baie Christene is dit moeilik om te verstaan. As jy egter ooit ‘n impak vir Jesus wil maak, moet hierdie rotsvaste waarheid die middelpunt wees.
Alhoewel die wêreld reuse vordering gemaak het in die verstaan van vakke soos atoomkrag en kernfusie, leef die meeste van ons steeds net met die geringste begrip van die oudste, mees dinamiese kragbron wat daar is – die krag wat uit gebed kom. Trouens, ons het nog nie eers begin ervaar wat die oneindige krag en moontlikhede is wat beskikbaar gestel word wanneer ons die Naam van die Here aanroep nie.
“Vertrou op Hom altyd, o volk! Stort julle hart uit voor sy aangesig! God is ’n toevlug vir ons” (Psalm 62:9). As God se kinders, moet ons onsself oorgee aan Sy sorg in alles. Dit is ware vryheid! Om jouself oor te gee in God se sorg is ‘n daad van geloof. Dit beteken om jouself volkome aan sy mag, wysheid en genade oor te gee. En dit beteken om gelei te word volgens sy wil. God beloof om volkome verantwoordelik te wees vir ons – om ons te voed, te klee en skuiling te gee, en om ons harte van die bose te bewaar.
Jesus het sy dissipels beveel om in ‘n skuit te klim wat op ‘n botsing afgestuur het. Die Bybel sê, “En Jesus het dadelik sy dissipels gedwing om in die skuit te gaan” (Matthéüs 14:22) – wat op pad was na onstuimige waters. Dit sou rongeslinger word soos ‘n dobberende kurkprop en Jesus het dit heeltyd geweet.
Talle Christene vertel vir ander met blydskap van die liefde van Jesus en sy krag om hulle sonde te vergewe, en tog vind hulle dit moeilik om diesefde vergifnis te aanvaar. Hulle doen sonde en dan lyk dit asof hulle wil betaal vir hulle mislukking. “Here,” redeneer die Christen, “Ek het die veroordeling van die Heilige Gees afgeskud en koppig voortgegaan en sonde gedoen.”
Ons Here het ‘n amper onoorkoomlike probleem om te kommunikeer met diegene wat daarop aanspraak maak dat hulle Hom so liefhet. Ons kom na sy poorte met danksegging en betree sy howe met lof. Ons prys Hom met instrumente, met ‘n lied, met opgeligte hande, met trane en luide hosanna’s – maar dit is steeds slegs eenrigting kommunikasie.
Ons jaag in sy teenwoordigheid in in die binnekamer met aanbidding en versoeke en jaag dan weer uit. Hoeveel keer was Hy gereed en gretig om sy hart oop te maak en te spreek, maar so waarlik, niemand was daar nie.
Wanneer ons die salwing van die Heilige Gees ontvang, vervul ons hierdie opdrag: “Voorwaar, voorwaar Ek sê vir julle, wie in My glo — die werke wat Ek doen, sal hy ook doen; en hy sal groter werke doen as dit, omdat Ek na my Vader gaan” (Johannes 14:12). Daar is ‘n hele wêreld wat sy genesende, reinigende, reddende krag nodig het. En dit gebeur nie deur óns planne of vermoëns nie, maar deur sy volmaakte offer – “Omdat Ek na my Vader gaan.”
“En Petrus het buitentoe gegaan en bitterlik geween” (Lukas 22:62). In hierdie toneel net voor Jesus se kruisiging, sien ons Petrus ontroosbaar ween, verstom oor sy eie gevoel van mislukking. Hy was immers die volgeling van Christus wat gesê het, “Ek is gewillig om nie net vir U te leef nie maar om vir U en saam met U te sterf in Jerusalem!” (sien Matthéüs 26:35). Slegs ‘n kort rukkie later, het Petrus selfs ontken dat hy Christus ken en het met ‘n eed gesweer daartoe!