Nadat Adam en Eva de verboden vrucht aten in de Hof van Eden, verborgen ze zich voor God. Toen zagen zij Hem in de koelte van de dag in de tuin lopen (Genesis 3:8). Nadat David had gezondigd met de vrouw van één van zijn belangrijkste militairen en er vervolgens voor had gezorgd dat de man in de strijd werd gedood, zodat hij diezelfde vrouw kon trouwen, zien we dat David zich terugtrok in zichzelf. Hij weigerde de strijd aan te gaan en verborg zich in het paleis. Hij was al zijn strijdbaarheid kwijt en was bang om God te moeten zien met een niet beleden zonde.

Een van de bedieningen die vandaag het meest nodig is in de Kerk, is die van vertroosting – het troosten van anderen in tijden van moeilijkheden en ellende. Veel gelovigen weten gewoon niet waarheen ze zich moeten wenden wanneer ze pijn hebben.

Het bekende Schriftgedeelte dat Jezus’ doel op aarde beschrijft, staat in Lukas 4:18-19: " De Geest van de Heere is op Mij, omdat Hij Mij gezalfd heeft; Hij heeft Mij gezonden om aan armen het Evangelie te verkondigen, om te genezen wie gebroken van hart zijn, om aan gevangenen vrijlating te prediken en aan blinden het gezichtsvermogen, om verslagenen weg te zenden in vrijheid, om het jaar van het welbehagen van de Heere te prediken.”

Koning David vroeg ooit aan God om hem te redden van de dood en God beantwoordde zijn gebed: "Leven heeft hij van U verlangd en U hebt het hem gegeven, lengte van dagen, eeuwig en altijd." (Psalm 21:5). Maar God ging veel verder in het beantwoorden van Davids gebed. Niet alleen gaf Hij hem het leven, hij plaatste ook een kroon op zijn hoofd en maakte hem tot koning van Israël.

Veel christenen praten over intimiteit met de Heere, over met Hem wandelen, Hem kennen, gemeenschap met Hem hebben. Maar we kunnen geen echte gemeenschap met God hebben, tenzij we in ons hart de volledige openbaring ontvangen van Zijn liefde, barmhartigheid en genade.

Koning David  schreeuwde vaak zijn verdriet en strijd uit: "Daarom zeg ik: Och, gaf iemand mij vleugels als van een duif! Ik zou wegvliegen naar waar ik blijven kon… Ik zou mij haasten zodat ik zou ontkomen" (Psalm 55:7 en 9). Soms bracht Davids verdriet hem tot het punt van tranen en hij sprak zijn wanhoop uit.

De schrijver van Hebreeën vertelt ons: "Want wij hebben geen Hogepriester Die geen medelijden kan hebben met onze zwakheden, maar Een Die in alles op dezelfde wijze als wij is verzocht, maar zonder zonde." (Hebreeën 4:15).

Sommige christenen verkeren altijd in een crisis en lijken jou alles te willen vertellen over de problemen waarmee zij worden geconfronteerd. Ze voelen de behoefte om hun problemen aan anderen te beschrijven, maar lijken terughoudend om ze naar Jezus te brengen, alsof Hij niets te bieden heeft.

Af en toe word ik midden in de nacht wakker met een ongrijpbare angst. De "beschuldiger van de broeders" fluistert: "Je bent niet goed; je bent waardeloos, een last voor anderen. Kijk naar je verleden, hoe vaak je het hebt verprutst." Satan houdt ervan christenen te martelen, maar toen Jezus kwam, verklaarde Hij: "Dat eindigt nu!" Dan voegt Hij een verbazingwekkende geruststelling toe: "Denk niet dat Ik u zal aanklagen bij de Vader; […]" (Johannes 5:45).

Veel christenen meten hun geestelijk leven af aan de manier waarop ze zich voelen en zijn ervan overtuigd dat er geen sprake is van geestelijke groei. Ze gaan regelmatig naar de kerk, horen Gods Woord prediken, lezen hun bijbels en bidden ijverig. Maar ze voelen dat ze niet veel vooruitgang boeken. Eén heilige vertelde me: "Ik weende nogal snel voor de Heere, maar nu ben ik niet meer zo teder als ik ooit was. Ik groei gewoon niet."