Ek beveel aan jy bestee tyd om die kragtige woorde van Psalms 142 en 143 te lees om jou geloof te versterk. Terwyl ek dit gelees het, het ek gewonder waardeur Dawid gegaan het toe hy gesê het, “As my gees in my versmag, dan ken U my pad” (Psalm 142:4). Hy herhaal dit in 143:4: “En my gees versmag in my, my hart verstyf in my binneste.” Dawid sê in werklikheid vir God, “Ek verdrink in swaarkry. Ek word aangeval deur my vyande. Dit kry my onder.” Hy het tot die Here uitgeroep, “Luister na my smeking, want ek is baie swak . . . Lei my siel uit die gevangenis” (142:6-7).

In Openbaring, vewys Christus na Homself as HY “WAT OOPMAAK EN NIEMAND SLUIT NIE” (sien Openbaring 3:7). Dit was in ‘n brief gestuur aan die gelowiges in antieke Filadelfia, ‘n kerk wat die Here gekomplimenteer het, omdat hulle die woord van Sy lydsaamheid bewaar het en nooit sy Naam verloën het nie. Eenvoudig gestel, in hulle moeilikste tye, het hierdie mense getrou op God se Woord gestaan. Hulle het nie die Here beskuldig dat Hy hulle verwaarloos het of Sy ore gesluit het vir hulle geroep nie.

“As iemand nie beeste het nie, dan sal die koring in die krip nie opraak nie, maar as hy een sterk bees het, dan kan hy baie koring op die koringland hê.” (Spreuke 14:4 Die Bybel vir Almal).

Die boek van Spreuke sê jy kan ‘n skoon skuur hê maar daar sal geen beeste in wees nie.

Jy kan ‘n “skoon kerk” hê waar alles in orde en struktureel perfek is, maar ons wil die osse daarin hê. As jy al met  osse te doen gehad het, sal jy weet hulle ontlas op die grond en hulle snork, hulle stink en hulle skop dinge – en dis ‘n gemors!

p.p1 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px 'Times New Roman'} p.p2 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 12.0px 'Times New Roman'; color: #000000} p.p3 {margin: 0.0px 0.0px 0.0px 0.0px; font: 10.0px 'Times New Roman'; color: #000000} span.s1 {color: #000000}

“En ná verloop van die jaar, teen die tyd dat die konings uittrek, stuur Dawid Joab en sy dienaars saam met hom uit en die hele Israel. En hulle het die land van die kinders van Ammon verniel en Rabba beleër, terwyl Dawid in Jerusalem gebly het” (2 Samuel 11:1).

Die Skrif praat keer op keer oor die vrees van God: “Vrees die HERE, en wyk af van die kwaad” (Spreuke 3:7). “Die vrees van die HERE is om te haat wat sleg is” (Spreuke 8:13). “Deur liefde en trou word die skuld versoen, en deur die vrees van die HERE wyk ‘n mens af van die kwaad” (Spreuke 16:6).

As daar geen vrees vir God is nie, moet  mense ‘n evangelie van gerief skep.

Die wêreld het ’n evangelie saamgeflans waarin daar geen God is nie en daarom geen hemel of hel nie. Daar is geen hiernamaals, met niks en niemand om verantwoording aan te doen nie.

Jare gelede was ek uitgenooi om by Yale Universiteit te praat. Met my aankoms, is ek gewaarsku dat ‘n groep oproermakers in die gehoor gereed was om my te onderbreek op kennisgewing. Terwyl ek op die verhoog gestap het, het ek party van hierdie betogers met plakkate gesien.

“Luister daarom na wat die Heilige Gees sê: ‘Vandag as julle sy stem hoor, moet julle nie hardkoppig wees nie, soos julle voorvaders toe hulle in opstand gekom het en My in die woestyn op die proef gestel het”  (Hebreers 3:7-8).

“Laat ons vashou aan die geloof wat ons bely” (Hebreërs 4:14).

Sommige mense wat afvallig raak, sê vir hulleself, “Ek kan enige tyd, net wanneer ek wil, regmaak met die Here. Ek is net nie gereed nie. Ek is nie kwaad vir God nie; ek het net tyd nodig vir my vriende, tyd om myself te geniet. Ek weet God is liefdevol en genadig, en wanneer ek reg is, sal ek na Hom toe kom. Ek sal weet wanneer dit is.” Ek hoor hierdie gedagtes veral onder jongmense wat afdwaal.

Teoloë gebruik ‘n vreemde woord om Jesus te beskryf en sê Hy is “onfeilbaar.” Om “feilbaar” te wees is om te faal, om te sondig, om verkeerd te wees, om te sukkel, om die idee oor te dra dat iets in jou geïrriteerd kan wees. Maar selfs in Sy menslike natuur, het Jesus se goddelike natuur dit alles gekanselleer. Daar was geen wellus in Sy oë en geen trots in Sy hart nie. Dit is opsigself heerlik. En selfs in sy menslike natuur, het Hy soewerein gebly, een met God (Matthéüs 18:18; Kolossense 2:10).

Wanneer ek by ‘n veldtog praat, soek ek gereeld na ‘n woordeskat om daardie bonatuurlike sensasie uit te druk, die oomblik toe Jesus in my lewe ingetree het en dit verander het. Maar ek kon nog nooit reg daaraan verleen nie. Die beste manier wat ek kon vind, was deur ‘n eenvoudige analogie.