Die pad na hoop is een van lyding, hartseer en pyn. Dit maak nie saak hoe vroom, liefdevol of goed jy is nie, as Christus in jou is, sal jy ‘n deelgenoot van Sy lyding word.
“Maar namate julle gemeenskap het met die lyde van Christus, moet julle bly wees” (1 Petrus 4:13, my beklemtoning). Petrus sê baie duidelik vir ons, “Wees bly in jou lyding.” En Paulus sê iets soortgelyk: “Roem in die hoop op die heerlikheid van God” (Romeine 5:2).
Paulus bevestig ons vryspraak met God deur Christus: “Want as ons, terwyl ons nog vyande was, met God versoen is deur die dood van sy Seun, veel meer sal ons deur sy lewe gered word nou dat ons versoen is. En nie alleen dit nie, maar ons roem ook in God deur onse Here Jesus Christus, deur wie ons nou die versoening gekry het” (Romans 5:10-11).
Hoewel ons harte ons veroordeel, sê Johannes vir ons, “As iemand gesondig het, ons het ‘n Voorspraak by die Vader, Jesus Christus die Regverdige” (1 Johannes 2:1). Laat my ‘n voorbeeld hiervan gee uit Jesus se eie lewe.
“En mag die God van die hoop julle vervul met alle blydskap en vrede deur die geloof, dat julle oorvloedig kan wees in die hoop deur die krag van die Heilige Gees” (Romeine 15:13, my beklemtoning).
Vroeg in sy bediening, het Jesus insake Homself aangekondig: “En op die laaste dag, die groot dag van die fees, het Jesus gestaan en uitgeroep en gesê” (Johannes 7:37, klem myne). Jesus het nie bloot ‘n stelling gemaak nie – Hy het uitgeroep. En Hy het gewag tot op die belangrikste dag van die fees om op te staan en hierdie aankondiging te maak: “(Hy) het uitgeroep en gesê: As iemand dors het, laat hom na My toe kom en drink! Hy wat in My glo, soos die Skrif sê: Strome van lewende water sal uit sy binneste vloei” (Johannes 7:37-38).
Laat ons praat oor gebondheid aan sonde – dit is, jou stryd met die vlees. Onder die Nuwe Testament, sal God altyd situasies toelaat om vir ons te wys hoe hulpeloos ons is en hoe totaal afhanklik ons van Hom is om ons te verlos deur geloof. God sal jou nooit in versoeking lei nie, maar Hy sal toelaat dat jy aan die einde van jouself kom.
Beleef jy jou eie krisis op hierdie oomblik? Jy mag dalk vra, “Wat is ek veronderstel om te doen wanneer ek in so ‘n krisis gebring word? Wat moet ek doen wanneer alles hopeloos voorkom – wanneer daar nêrens is om heen te gaan of enige merkbare ontsnapping is nie? Wat gebeur wanneer ek oorval word met vrees omdat alles rondom my in duie stort – en ek geen antwoorde vir my probleem het nie, met niemand om my te vertel hoe om uit my moeilikheid uit te kom nie?”
Ons lees in Exodus 14 dat God die volk van Israel beveel het om “voor Pi-hágirot, tussen Migdol en die see” (Exodus 14:2) laer op te slaan. Hierdie plek was tussen twee bergpasse geleë met die see wat ‘n derde kant begrens het. Die enigste moontlike roete van ontsnapping was terug na die wildernis – en dit was versper deur Farao se aankomende leër.
In krisistye wil ons aksie neem en die situasie regmaak. Dit is teen ons natuur om stil te staan en wag; om geduldig vir God te wag om op te tree, is in werklikheid die moeilikste ding van die Christelike wandel. Selfs toegewyde gelowiges raak soms paniekering wanneer die Here nie gou genoeg optree nie, en dikwels roep hulle desperaat uit, “Here, doen iets!”
Was jy al ooit op ‘n lang reis op die pad en nadat jy honderde myle ver gery het, sien jy ‘n bordjie wat sê jou bestemming is slegs dertig myl ver weg? ‘n Mens sou dink daardie laaste paar myl sou vining verbygaan, maar dit voel asof dit net verbykruip. Die laaste deel van ‘n reis kan die moeilikste wees.
Dieselfde kan gesê word vir ons geloof tydens moeilike omstandighede. My vader het eenkeer vir my gesê, “Seun, wanneer jy voel of jou lewe ontspoor het en jy hoor God nie meer nie, hou uit! Daardie laaste deel is die moeilikste.”
Om in staat te weet om die Gees te volg en sensitief te wees vir al Sy ompaaie, moet ons eerstens ‘n oop, biddende hart hê wat vebind bly aan God. Jesus is ons grootste voorbeeld hiervan.