“Maar Ek het vir jou gebid dat jou geloof jou nie begewe nie” (Lukas 22:32). Vir my is dit een van die mees bemoedigende verse in die hele Skrif. Petrus het ‘n ernstige beproewing verduur en Jesus het hom verseker dat maak nie saak wat hy mag beleef nie, sy geloof sou nie faal nie.

Hoewel Petrus Christus verloën het, het God hom nie begewe nie – nie vir ‘n oomblik nie. Hierdie eens vreeslose dissipel, nou gebroke en bekommerd oor sy mislukking, was nooit vir ‘n oomblik op sy eie nie. En, geliefde, ons ook nie!

Geliefde, ons het ‘n teer, liefdevolle Vader wat medelye het met ons swakhede. Selfs Jesus het in sy lydensuur geween; Hy ken jou pyn eerstehands en Hy het sy Heilige Gees gestuur om ons te vertroos met hoop en vrede wat tot ons siele spreek.

Dit is interessant dat die wêreld na ons kyk wanneer ons uitdagings beleef, en van ons verwag om ‘n lied te midde van ons moeilikste tye te sing. Ons sien ‘n voorbeeld hiervan in die Woord.

Terwyl Petrus en Johannes eendag op pad was om te bid, het hulle op ‘n kreupel man afgekom wat by die poort van die tempel gelê het en vir aalmoese gevra het. Toe hy sy versoek hoor, het Petrus vir die man gesê om na hulle te kyk. Die kreupel man het iets van hulle verwag, maar in plaas daarvan, het hy Petrus hoor sê, “Silwer en goud het ek nie; maar wat ek het, gee ek vir jou: In die Naam van Jesus Christus, die Nasárener, staan op en loop!” (Handelinge 3:11).

Hier is ‘n teksvers in die oorspronklike Hebreeus vir Psalm 119: “Wanneer listige vervolgers wat ver van u wet af bly, nader kom; dan is U, o Jehova, naby met al U getroue gebooie” (Psalm 119:150-151, vry vertaal volgens Helen Spurrell se oorspronklike Hebreeuse teks).

Demoniese owerhede en magte het Dawid omring en probeer om hom en Israel te ruïneer. Hierdie man van God het egter getuig dat terwyl die vyand nadergekom het, het hy die Here vertrou om selfs nóg nader te kom.

Liedere van oorwining wat na die oorwinning gesing word, is nie ware gesange van geloof nie. Waarom nie? Want ons vertwyfelinge word nie ‘n doodskoot gegee wanneer ons oorwinning beleef nie. Jy sien, wanneer ons ‘n oorwinnende verlossing beleef, dan het ons ‘n tydelike opwelling van danksegging. Ons is van nature bly, omdat God om ons onthalwe barmhartig opgetree het, ten spyte van ons bedenkinge? Wat gebeur egter met ons vertwyfelinge? Dit sink net dieper in ons harte in.

Laat daar geen misverstand wees nie: Ons God is ‘n teer, liefdevolle Vader. Daar is ‘n tyd om te ween en uiting te gee aan ons vrese. En tans is baie in die liggaam van Christus oorweldig deur vrese vir die toekoms, vrese oor hoe hulle dit gaan maak.

As ‘n herder vir baie jare lank, neem ek hierdie saak nie ligtelik op nie. Ek het al dikwels gebid, “Here, vereis U dat U kinders juig wanneer hulle werkloos is en hulle huise verloor? Hulle is wanhoping omdat hulle ly. Hulle voel nie na sing nie. Kan U hulle nie ‘n bietjie skiet gee nie?”

Die volk van God was by die Rooi See in ‘n wanhopige verknorsing. Hoe moes die Here op daardie oomblik verlang het na iemand soos Gideon om op te staan in daardie vreesbevange laer by die Rooi See en almal te herinner aan die Here se getrouheid in die verlede. ‘n Paar geslagte later het Gideon net ‘n klein groepie van driehonderd man gehad teen ‘n groot leër, maar tog het hy in geloof geskree voor die geveg (sien Rigters 6 en 7). Jy sien, so ver as wat dit van die Here afhang, is die tyd om staande te bly, juis in die donkerste oomblik.

Vasgekeer tussen twee berge met die Rooi See voor hulle, was Israel in ‘n hopelose penarie terwyl ‘n woedende Farao en sy ysterwaens van agter af op hulle afgestorm het.

Dit is ‘n baie bekende storie, een wat jy al jou hele kerklewe hoor. Die kinders van Israel was deur God in ‘n verskriklike krisis ingelei waar hulle agtervolg was deur ‘n venynige vyand. Ongelooflik soos dit mag lyk, het die Here sy volk doelbewus tot in hierdie netelige posisie gelei. Ek glo hierdie storie is van groot belang vir die kerk vandag en inderdaad vir hierdie tydstip in die geskiedenis.

“Maar julle het gekom by die berg Sion . . . en die gemeente van eersgeborenes . . .” (Hebreërs 12:22-23).

Die “gemeente van eersgeborenes” is ‘n vergadering van mense wat regverdig en volmaak gemaak is deur God.

Wie was die eersgeborenes in Israel van wie ons in die ou Testament lees? Dit was die oudste manlike seun wat in aanmerking kom om die erdeel van die vader te ontvang. So, alles wat die vader bymekaargemaak het, al die rykdom van sy koninkryk was geërf deur die eersgeborene.

Jesus het die vrystelling van Sy krag en die Gees op die lewens van Sy volgelinge beloof, om onder hulle tekens, wonders, en wonderwerke te doen, sodat geen twyfel sou bestaan oor Sy krag in die oë van ‘n verlore en hopelose wêreld nie. Hy het belowe om Sy Gees te stuur om tussen en binne-in hulle te lewe, om hulle te lei terwyl hulle die evangelie na elke uithoek van die aarde sou neem.