Ci, którzy zaniedbują Pana, wkrótce tracą kontrolę, kiedy diabeł nadchodzi i zwycięża. Taki człowiek ma zniszczony obraz samego siebie. Jego czy jej uczucia i myśli nie dają się kontrolować, a ich język błądzi i rusza się pod władzą goryczy i gniewu.

Bóg przeniósł Henocha w odpowiedzi na jego wiarę. Henoch nie mógł już znieść przebywania za zasłoną – musiał zobaczyć Pana! Modlił się, wierząc, że Bóg odpowie na Jego wołanie, by być w Jego obecności. On był tak „nieziemski” tu na ziemi, że powiedział do Boga, „Przyjdź! Dla mnie nie ma tu już nic.”

Jedną z największych tragedii w tym pokoleniu – i jednym z największych smutków Boga jest to, że tak wielu chrześcijan nie jest prawdziwie szczęśliwych! Brak zwycięstwa w Chrystusie jest porażający!. Wielu jest gorących, a potem nagle zimnych. Jednego tygodnia są wysoko, a następnego nisko. Nie potrafią sobie poradzić ze strachem. Depresja rozgniata ich jak walec parowy.

„I wziął Terach syna swego Abrama i wnuka swego Lota, syna Harana, i synową swoją Saraj, żonę syna swego Abrama, i wyszedł z nimi z Ur chaldejskiego, aby udać się do ziemi Kanaan. Gdy przybyli do Haranu, zamieszkali tam” (Rdz 11:31).

Nie wiem jakim człowiekiem był Terach, bo niewiele jest o nim napisane. Wiemy, że Ur Chaldejskie było miejscem, gdzie wtedy zaczęły się czasy powodzenia i dostatku.

Żeby zdobyć świat dla Chrystusa potrzeba czegoś więcej niż akademickiego rygoru. Poprawna doktryna też nie wystarczy. Ogłaszanie i nauczanie nie wystarczą. Bóg musi być zaproszony, aby „potwierdzał Słowo znakami towarzyszącymi” (zobacz Hebr. 2:4). Innymi słowy, Ewangelia musi być zwiastowana z włączeniem Ducha Świętego posłanego z nieba.

„Zanim został przeniesiony, Henoch miał świadectwo, że podobał się Bogu!” Co takiego podobało się Bogu w Henochu? Polegało to na tym, że jego chodzenie z Bogiem wytwarzało w nim taki rodzaj wiary, który Bóg kocha. Te dwa wersety nie mogą być rozdzielane: „Zanim został przeniesiony, miał świadectwo, że podobał się Bogu. Ale bez wiary nie można się podobać Jemu” (Hebr. 11:5-6).

Eliasz i Henoch, tylko ci dwaj prorocy, którzy mieli być przeniesieni, mieli coś wspólnego. Oni obaj nienawidzili grzech i sprzeciwiali się temu. Chodzili tak blisko z Bogiem, że nie mogli ukryć podzielania Jego nienawiści do bezbożności.

Niezaprzeczalnym wpływem na tych, którzy chodzą z Bogiem jest coraz większa nienawiść do grzechu – i nie tylko nienawiść, ale oddzielenie od niego. Jeżeli nadal kochasz ten świat i czujesz się dobrze z bezbożnymi i jesteś przyjacielem z tymi, którzy Jego przeklinają, to nie chodzisz z Bogiem. Idziesz na kompromis i wystawiasz Go na pośmiewisko.

Obecnie wielu chrześcijan ucieka na góry, żeby się ukryć przed piętrzącymi się kataklizmami. Tak zwani prorocy mówią ludziom, żeby przyszli do ich bezpiecznych przystani. Wierzący Żydzi są ostrzegani, żeby udawali się do Izraela, aby uniknąć finansowego krachu jaki czeka Amerykę.

„ Przez wiarę zabrany został Henoch, aby nie oglądał śmierci i nie znaleziono go, gdyż zabrał go Bóg. Zanim jednak został zabrany, otrzymał świadectwo, że się podobał Bogu. Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu; kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go szukają” (Hebr. 11: 5-6).

„ Gdy wybierałem się do Macedonii, prosiłem cię, żebyś pozostał w Efezie i żebyś pewnym ludziom przykazał, aby nie nauczali inaczej niż my i nie zajmowali się baśniami i nie kończącymi się rodowodami, które przeważnie wywołują spory, a nie służą dziełu zbawienia Bożego, które jest z wiary. (1 Tym. 1:3-4).