Większość z nas wie, że Chrystus jest doskonałym wzorem miłości. Znamy przesłanie z 1 Koryntian 13 o przewyższającej wszystko miłości i wiemy, że Bóg jest miłością. Ale potem głupio próbujemy kochać bardziej w naszej własnej sile. Czynimy świadome wysiłki z dobrym zamiarem, żeby pokonać samolubne nawyki i naszą naturalną pogardę dla kapryśnych, niemiłych ludzi.
W życiu wielu z nas brakuje bardzo ważnego ogniwa, a to jest często powodem, dlaczego nie otrzymujemy odpowiedzi na wiele naszych modlitw. Kochani, to ogniwo, to wiara. „Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu; kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, którzy go szukają” (Hbr 11:6).
Jakub bardzo wyraźnie poucza: „Ale niech prosi z wiarą, bez powątpiewania; kto bowiem wątpi, podobny jest do fali morskiej, przez wiatr tu i tam miotanej. Przeto niechaj nie mniema taki człowiek, że coś od Pana otrzyma” (Jak 1:6-7).
Twoje ciało jest świątynią Ducha Świętego i z tej świętej świątyni w twoim sercu On oddziałuje na wszystkie twoje emocje – prosi, zachęca, pociesza, przekonuje, prowadzi, uczy, koryguje i manifestuje realność Chrystusa Co za wspaniały dar!
Niestety, wielu zaniedbuje ten wspaniały dar wewnątrz nas. Niektórzy nawet zupełnie ignorują Ducha Bożego, żyjąc codziennie tak, jakby On nie mieszkał w nich.
Dawid odważnie stwierdził, „Bóg jest pomocą dla mojej twarzy!” (Psalm 42:11). Kiedy mówimy o twarzy, mówimy o wyrazie twarzy, a nawet o języku ciała i głosie. Dawid mówi coś bardzo ważnego. Twoja twarz jest jak tablica ogłoszeń, która reklamuje to, co dzieje się w twoim sercu – widać tam radość lub zamieszanie.
Kiedy twój umysł jest obciążony troską o życie, możesz mieć tendencję, by przybierać srogą, a nawet ociężałą minę. W najlepszym razie możesz wyglądać na zbyt zajętego, ze zmarszczonymi brwiami i smutnym wyglądem.
Kiedy dzieci Boże wykonują swoje codzienne obowiązki, chodząc z Jezusem, mogą nagle być uderzeni przez sztorm, falę kłopotów, która przygniata z każdej strony. W Psalmie 107:23-26 czytamy o „Tych, którzy na statkach płynęli po morzu” i są miotani przez wichrowe sztormy. Żeglarze w tym opisie byli tak przestraszeni, że prawie mdleli (w. 26).
Ci ludzie po prostu wykonywali swoją pracę, kiedy nadciągnął sztorm. Zauważmy, że to sam Bóg spowodował ten sztorm: „Rzekł, i zerwała się burza” (w. 25). Bóg doprowadził żeglarzy do tego miejsca i spowodował fale. To było Jego działanie!
W dzisiejszej kulturze wielu chrześcijan nie wie, jak rozumieć pojęcie zwyciężania. Zbyt często nawet nie wiemy, jak określić, co to jest zwycięstwo. Pastorzy myślą, że aby mieć zwycięski kościół, muszą mieć większy budynek, większy budżet, efektywniejszy zespół uwielbieniowy i większą służbę dla dzieci. Ludzie biznesu myślą, że mieć więcej zatrudnionych, osiągać większe zyski i zdobywać prestiż w swojej dziedzinie, to znaczy zwyciężać. Wszystkie te rzeczy są dobre i oczywiście w pewnym sensie są zwycięstwem.
Kiedy podróżuję po kraju, przemawiam i ewangelizuję, to często opowiadam historie które ilustrują Boże działanie w naszej służbie. Historie o zatwardziałych kryminalistach i przywódcach gangów, którzy przyszli na nasze ewangelizacje z zamiarem spowodowania kłopotów, ale zamiast tego zostali przekonani przez Ducha Świętego i prosili Boga o przebaczenie. Innym razem przedstawiam świadectwa cudownego uzdrowienia – zarówno fizycznego i duchowego – jakie mają miejsce.
Bóg obiecał swojemu ludowi chwalebne odpocznienie, które obejmuje pokój duszy. Niestety zbyt wielu chrześcijan nie ma pojęcia, co to znaczy odpoczywać w swoim zbawieniu. Nie posiadają pokoju, który jest dostępny dla wszystkich chrześcijan w Jezusie Chrystusie, pokoju, który przeniesie ich przez każdy sztorm.
„Abyśmy nie na sobie samych polegali, ale na Bogu, który wzbudza umarłych” (2 Kor 1:9). Apostoł Paweł napisał te słowa, kiedy był bez wyjścia. W gruncie rzeczy mówił, „Pan doprowadził mnie do końca ludzkich możliwości. Było to miejsce tak beznadziejne, że tylko Bóg z mocą zmartwychwstania mógł by mnie wybawić!”
Kiedy Adam i Ewa zjedli zakazany owoc w Ogrodzie Eden, ukryli się przed Bogiem, bo usłyszeli Jego kroki w Ogrodzie w chłodzie dnia (patrz 1 Mojż. 3:8). Również kiedy Dawid zgrzeszył z żoną jednego ze swoich głównych żołnierzy i zaaranżował, by ten człowiek został zabity w bitwie, aby potem mógł poślubić tę kobietę, widzimy, że Dawid skrył się w sobie. Odmówił pójścia na wojnę i ukrył się w swoim pałacu. Przegrał walkę i bał się stanąć przed Bogiem z ukrywanym grzechem.