Gebed is die geheim van geestelike groei, maar as ons net na die troon toe gaan vir ons eie behoeftes en groei, dan is ons selfsugtig. Die Bybel wys vir ons dat ons nie mag nalaat om ernstig te bid vir die dringende behoeftes rondom ons nie en dit gee vir ons voorbeelde van “helpende gebede” (sien 2 Korinthiërs 1:11).
Elke herder, prediker en evangelis benodig helpers in gebed wat voortdurend vir hulle in gebed sal voorbidding doen. Ek kan jou verseker dat ek deur die jare getrou gedra was deur getroue dienaars.
Die Skrif sê toe Petrus in boeie in die tronk was, “ het ‘n aanhoudende gebed tot God deur die gemeente vir hom opgegaan” (Handelinge 12:5). God het Petrus verlos met ‘n wonderwerk deur helpende gebede.
Sommige Bybelkenners maak daarop aanspraak dat ons in ongeloof wandel as ons God oor en oor vir dieselfde ding vra. Dit is kettery! God beveel ons om te vra, te soek en te klop – om uit te roep in doeltreffende, ernstige smekinge (sien Matthéüs 7:7-8). Van die heel begin af, het ware dienaars God se beloftes in gebede verander:
In die Psalms, loof Dawid God se grootheid omdat Hy die seën wat in Hom glo.
“o, Hoe groot is u goedheid wat U weggelê het vir die wat U vrees, wat U uitgewerk het vir die wat by U skuil, in teenwoordigheid van die mensekinders! U verberg hulle in die skuilplek van u aangesig vir die samesweringe van mense; U steek hulle weg in ‘n hut vir die twis van die tonge” (Psalm 31:20-21).
“Dat Hy wat ‘n goeie werk in julle begin het, dit sal voleindig ot op die dag van Jesus Christus; soos dit vir my reg is om dit van julle almal te dink, omdat ek julle in my hart dra” (Filippense 1:6-7).
Jy kan die liefde wat Paulus vir die Filippense gehad het hier sien. En weens hierdie groot liefde, ly hy saam met hulle weens die moeilike omstandighede waardeur hulle almal gaan.
‘n Aantal jare gelede het dierbare vriende van ons albei hulle werk verloor en moes hulle in ‘n klein woonstelletjie intrek saam met hulle kinders.
Die meeste van ons begin ons Christelike lewens met die geloof dat God al is wat ons nodig het. Punt. Ons weet sekerlik ons het geen deel gehad in ons aanneming deur God nie. Sy verlossing was ‘n gratis geskenk – al wat ons moes doen, was om te glo en te ontvang. Maar toe het om Christus te volg ‘n bietjie meer ingewikkeld geraak. Bewus van ons mislukkings, het ons ons nie tot Hom gewend nie, maar tot onsself!
Die Psalmis Dawid herinner ons aan God se grootheid, selfs te midde van oorweldigende vloedstrome. Ons huidige vloedgolf mag sy stem luid verhef het, maar God heers oor die hele natuur. Hy alleen is in beheer.
Dawid gee stem aan die smekinge van hulle wat deur vloedstrome in hulle siele oorweldig is: “Verlos my, o God, want die waters het tot by die siel gekom. Ek sink in grondelose modder waar geen staanplek is nie; ek het in waterdieptes gekom, en die stroom loop oor my. Ek is moeg van my geroep, my keel brand, my oë versmag terwyl ek wag op my God” (Psalm 69:1-3).
Toe Dawid sy psalms gekomponeer het, het Dawid sy eie geloof gebou op die toenemende kennis van God se grootheid.
“Daar is niemand soos U onder die gode, Here, en daar is niks soos u werke nie...want U is groot en doen wonders, U alleen is God” (Psalm 86:8,10).
Volgens Dawid, verdwyn al ons vrese met die kennis van God se grootheid. Hy besing so baie dimensies van die grootheid van die Here om ons geloof op te bou.
Geloof is ‘n bevel en God reageer op hulle wat dit uitoefen. Die meeste van die geskrewe getuienisse wat ons ontvang in ons kantoor, bevat ook hierdie waarheid. Elke keer wanneer ‘n gelowige die waarheid van God se Woord uitgeoefen het, het Jesus na daardie persoon gekom. En sy dienende Gees het vir hulle vertroosting gebring en hulle krag vernuwe in hul donker uur.
Ons maak ‘n keuse om ons lewens te leef met kommerwekkende vrees of met vertroue op God. As ons onsself vandag toelaat om oor een ding bekommerd te wees, dan sal ons môre oor twee dinge bekommerd wees. Kortliks, ons vrese sal voortdurend toeneem soos die vloedgolwe van probleme aanhou kom. En dan, as ons vrese nie mee afgereken word nie, sal ons bekommerde gemoed ons laat afsak in ‘n bodemlose put.